วิบากกรรมเป็นผู้ลิขิตชีวิตของเราแต่ละคน

เราจะเห็นว่าตัววิบากกรรมเป็นผู้ลิขิตชีวิตของเราแต่ละคน วิบากกรรมของแต่ละคน ก็คืออวิชชา หรือความไม่รู้ เป็นตัวกำหนดวิถีชีวิตแต่ละวัน ในแต่ละวันคนเราก็จะเอาความเห็นผิดหรืออวิชชาที่เป็นวิบากกรรมเดิม เอาไปทำซ้ำอีก ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีวันหยุด ถ้าคนนั้นไม่มีปัญญาของพระพุทธเจ้า ก็ไม่สามารถหนีการทำซ้ำของวิบากกรรมของความไม่รู้ไปได้ ที่เห็นได้ชัดก็คือ เราตื่นมาคนเราก็จะเอาความพอใจ ไม่พอใจ ไปทำซ้ำผ่านตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เข้าไปเก็บเป็นวิบากกรรมของความพอใจ ไม่พอใจ ไว้ในใจตลอดเวลา ตื่นมาแต่ละวันก็เอาความเคยชิน หรือพฤติกรรมอันเดิม คือความพอใจ ไม่พอใจไปทำซ้ำอีก ทำซ้ำจนคนเราไม่รู้ว่า เราเอาความพอใจ ไม่พอใจไปทำซ้ำตั้งแต่เกิดมาจนถึงปัจจุบัน มีระยะเวลายาวนานเหลือเกิน คนเราน่าจะรู้ได้บ้าง น่าเสียใจคนเราไม่รู้อะไรเลย

เราไม่เรียนรู้ไปถึงการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า

วิบากกรรมเราหนีได้ ฆ่าได้ แต่แก้ไม่ได้

การได้อิสรภาพทั้งกายและใจ